Î NSAN XUYADiKÎ LÊ TU NE ÎNSANÎ Ev şiklê mahlukatên du ling, Di hinkayî ya êvarê de, ji çiyê û daristanan xwe diberdin ber avê. Li vir zikê xwe tije dikin û piştre vedigerin çiyê. (Jêder: Düşünen Palyaço) Tu diçî seyrangehê/piknikê daristanan dişewitinî, Diçî ber behrê çopê xwe li wir dihêlî û behrê dilewitînî. Tu diçî gund, diçî ciyê betlanê, diçî parkê an syrangehê, bi kurtasî tu herî kuderê, çepelî û gemarîya xwe li wir dihêlî. Şuşa bîra xwe tavêjî holê. Qunikên çixarên xwe tavêjî erdê. Siba heyan êvara destê te liser korna erebeye, fedî û şerm jî nakî. Her tif dikî sikak û kolanan. Mîza xwe dikî petê û tavejî her derî. Em herin kur leqay şopa te dibin: li serê çiya, li kevîya behra, li parkên xwezayî, bi kurtasî li her derê dinyayê em qirêjiya te dibînin. Em xwediyên çi hêjayî û xweşikayîya dîrokî an xwezayî jî bin bêfeyde ye, tu wî navê xweyî mekroh liser wan dinivîsî û diherimînî. Çaxê meriv li şekil û şemalê te dinêre tu tişibhê însana, lê mixabin tu neînsanî. Zarokên te q