WAR U MİJAR

Heya niha min gelek pirtûkên mamoste xwendibûn. Hemû pirtûkên wî di derheqa pirsgirêk, sosoyolojî, dîrok û siyaseta coğrafya Kurdistanê de ye. Bê guman Mamosta jiber vê xebat û lepta xwe bedelekî giran daye. Jiyanek pir zor û zehmet derbas kiriye; 17 salan di hepsan de maye, işkence û eziyetên hovana dîtiye. Ji alê kar û barê aborî pir astengî kişandîye, ji kariyera meslekî mahrum maye. Lê heya îro li ser vê jiyana wî ya zor û zehmet ne wî û ne xeyrî wî tiştek nehatiye nivîsandin. Bi ya min ev kêmasî û valahiyek bû. Çimkî em rehetî karin bêjin ku pêvajoya jiyana Mamoste merheleyek ji dîroka Kurda ya nêzîk e. Lewma pêwîstî heye ku ev valahî werê dagirtin.    Her çiqas heya niha ev valahî bi têrahî nehatibe dagirtin jî, divan rojên talîde, hinek xebatên hêja çêdibin. Yek ji van xebata Birêz İbrahim Gurbuz e. Kek İbrahim ev demeke dirêje liser biyografya ya Mamoste dixebite û di demek nêzîkde dê werê ber çapê. li gora dîtina min pirtûka mamosta ya bi navê ANILAR jî di vê mijarêde gavek er

BO MIN WEK DİYARİYA NEWROZÊ ÇÊBÛ.PIRTÛKA MIN “BI HENEK” DERKET. ÎRO GÎHA DESTÊ MIN. JI KEREMA XWERE HUNJÎ WEK DIYARÎYA NEWROZÊ QEBÛL BIKIN. BANA NEWROZ HEDİYESİ GİBİ OLDU; “BI HENEK” İSİMLİ ÇALIŞMAM YAYINLANDI. BU GÜN ELİME ULAŞTI. HEYA NIHA LISER DÎROKA KURDA YA NÊZÎK DIXEBITÎM. HER WEK TÊ ZANÎN, DÎROKA KURDA BI PIRANÎ ŞER, SERHILDAN, ŞÎN Û GÎRÎYE. ÎCAR MIN GOT NIHA HEVQAS GIRÎ Û ŞÎN BESE. MA KURD QET NE KENÎNE, HENEK NEKIRINE? MA BIÇEK KEN NE HEQÊ MEYE? BI VAN REMANAN EV ÇEND SAL BÛN KU LI SER MİZAHA KURDÎ DIXEBITIM. TALÎ BI SEDAN PÊKENOK HATIN BERHEVKIRIN Û ÎRO EV XEBAT BI NAVÊ “BI HENEK” JI WEŞANÊN SÎTAVÊ DERKET. SÎTAV, Di ŞARTÊN VÊ PANDEMÎNÊ DE, KAREKÎ ZOR Û ZEHMET Û HEWQASÎ JÎ PÎROZ PÊK TÎNE. LEWMA PÊWÎST E KU HER KURDÊ DILSOZ ARÎKARÎYA VÎ KARÊ PÎROZ BIKE. WEK HEMÛ WEŞANXANAN, SÎTAV JÎ BI SAYA XWENDEVANAN LI SER PÎYA DIMÎNE. LÊ MIXABIN, HER WEK TÊ ZANÎN, WEŞANGERÎYA KURDÎ JI ALÊ XWENDEVANAN BÊŞANSE. PÎRTÛKÊN TIRKÎ BÊTIR TÊN XWENDIN. LEWMA EZ DIBÊJIM; JI KEREMA XWERE VÊ YE

Kürd toplumundaki bu ilişkilerin, ayrıntılı bir şekilde,  zengin olgusal dayanaklarıyla saptanması ve anlatılması gerekir. Ama bununla yetinmemek lazımdır. Çağdaş değerler, çağdaş politik ve toplumsal gelişmeler ışığında, bu durumları, bu ilişkileri eleştirmek de gerekir. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra, bütün uluslar, kendi geleceklerini belirleme hakkının yaşama geçmesi için çabalarken Kürdlerin neden bu süreci kavrayamadıklarını irdelemek şüphesiz çok önemlidir. Kürd aşiretleri, rakip aşiretleri etkisiz güçsüz bırakmak için devletle işbirliği yapıyorlardı. Devlet de Kürdlerin bu zaafını etkin ve yaygın bir şekilde kullanıyordu. Bu süreçse, Kürd birliğinin oluşması önünde çok önemli bir engeldir. Bugünse, Kürdlerin bu tür zaafları başka boyutlarda yine devam etmektedir. Güney Kürdistan’da, Kürdistan Bölgesel Yönetimi’nde, bağımsızlık gündeme geldiği zaman, bu süreci etkisiz bırakmak için, Irak, İran, Suriye gibi devletlerle işbirliği yapılmaktadır. Burada, Mesut Barzani

Nezirê Cibo’nun, Kürt Tarihinde Garzan ve Pencinarîler kitabının (İBV Yayınları, Nisan 2016) önemli bir özelliği var. Kitap, aşiret olgusunun, Kürt tarihindeki yeri ile ilgili önemli belirlemeler yapıyor.  İsmail Beşiklçi Aşiret, Kürdlerin, Kürd toplumunun hem var olma, kendini koruma, bugünlere kadar gelme nedeni, hem de uluslaşıp bir devlete sahip olamamanın önemli nedenlerinden biri olarak ortaya çıkıyor. Kürdistan, Yakındoğu’nun, Ortadoğu’nun kavşak noktasında bulunmaktadır. Batı’dan Doğu’ya doğru yapılan seferler, Asya’dan Batı’ya doğru yapılan seferler, her zaman Kürdistan’ı da içine almaktadır. İskender’in (M.Ö 356-323) Asya seferinde, daha sonra, Pers ve Roma istilalarında, bu istilalara karşı Kürdler hep aşiretler olarak direnmişlerdir. Yedinci yüzyılda, İslam istilalarına, 11. yüzyılda Oğuz akınlarına, 13. yüzyılda, Moğol akınlarına karşı, Kürdler hep aşiretler olarak direnmişler, varlıklarını sürdürmüşlerdir. Aşiretlerin önemli bir özelliği, aşiretler a

Beriya niha bi çend roja, li Amedê, li Navenda Çanda Cegerxwîn, ji terefî Komela Nivîskarên Kurd, bi moderatoriya İsmail Dindar li ser çîroka Kurdî panelek pêk hat. Ez ji wek xwendevanekî çîroka Kurdî beşdar bûm. Sê nivîskar li ser rewşa Çîroka Kurdî peyvîn. Yek ji Kurdîstana Başûr İsmail Hacanî bû. Yek ji bakûr Enîse Şirin û ya din ji Tirkiyê Ayşegül Tozoren bû. Hermet a Tirk Ayşegül xanim bi tirkî, ê din bir kurdî peyîvîn.   Min li axaftininên her sê panelîsta gohdar kir. Xwedê gravî dê liser rewşa çîrok û çîrokvaniya Kurd bi sekinîna û niqaş bikra. Lê ya rast min di axiftinên wan de çîrok nedît. Tenê di derdora çîrokê ve çun û hatin. Min navê herdû çîrokvanên Kurd bihîstbû. Lê mixabin pirtûkên wan ne xwendin e. Lewma di derheqa çîrokvaniya wande ne heddêmin e tişetkî bêjim. Lê her wiha ez karim bêjim ku li ba min ew kesê ku di babeta zimanê Kurdîde hindik gelek ne mihîm e, ked û kar kiribê, qelem bikar anî be ciyê wî li ser seran û ser çavan e.   Piştî axaftinan, ji bo k

24 sal berê zîndanên Diyarbekirê ew ji nav me bir

12 Eylül, Türkiye tarihinde bir dönüm noktasıdır.