WAR U MİJAR

  Belê, Kekê Medenî Avci jî konê xwe jinav kona barkır. Ezê pir berîya te bikim keko… Pir   Bi rastî ji bo min ti tama Betlîsê nema û liber çavên min reş bû.   Ev nivîsa li jêr di derheqa kek Medenî de beriya niha, hêj saxbû di sala 2014’ande hatibû nivîsandin û di pirtûka min ya bi navê “Mülteci Yaşamlar” de cî girtibû. Ezê hinekî bi were parve bikim.   Daha öncede dile getirmiştim; Dost ve arkadaşlarımın, yakınlarımın ardından yazmayı pek sevmem. İnsanlar hayattayken birbirine değer vermeli. Öldükten sonra ah vahların hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Ölünün ardından yazılanlar, söylenen sözler bana hep günah çıkartma izlenimi verir. Yanlış doğru bilmem ama oldum olası bu tür söylem ve yazılanlara böyle yaklaştım. Bu nedenle değer verdiğim dost ve yakınlarım daha sağken haklarında söylenmesi gereken bir şeyler varsa (ki her zaman söylenecek bir şeyler vardır) yazmaya gayret ederim. Nitekim, “Mülteci Yaşamlar” İsimli çalışmamam bu muhtevada bir çalışmadır. Henüz hayatta olan birçok dos

  Pêkenok meriv ne tenê dikenînin. Heman demê aqil û hişên meriv jî di şixulînin û didin fikirandin. Şert û mercên demên siyasî, civakî tînin ber çav. Her wiha meriv kare qiyas û muqayese bike, mînak û ders bigre. Ev pêkenîna jêr li ser dema Padîşahî yê, dinav civaka Tirkan de hatiye gotin. Lê çaxê meriv dinêre rewş û helwesta siyasîyên wê demê û ên îro wek hevin. Ti ferq û cudatî tune ye. Îş û karê rêvebir û serokan şelihandin a gel e.... Her wiha ez bi vê pêkenokê him kenîyam him jî fikirîm. Hêvîdarim hun jî bi kenin û bifikirin. Dibên di wextê padîşahên Osmanîyan de wek îro aboriya dewletê pir xeter bûye. Xezîna vala bûye. Padîşah wezîrên xwe dide hev û dibêje; "Divê em çareyekê bibînin. Xezîna me valaye. Pere lazimin"  Wezîrên wî difikirin ku çareyekê bibînin lê çiqas dipunijin jî ti çarê nabînin. Talî wezîrekî îxtiyar û bi tecrûbe(!) dibêje; "Mizgînîya min li we, min çare dît. Divê em bacên (vergî) nû derxin. Padîşah dibê "Ma tiştik maye ku me vergî nedanîye se

Berî niha bi çend roja li Kurdistana Başûr, li bajarê Duhokê, Zaxo û peytexta heremê li Erbîlê  baranek zêde hat û bû sedema pêl û lehîyê.  Cejna newrozê ket navberê û ev malwêranî da jibîrkirin. Lê gerek newê jibîrkirin û liser sebeb û çareserîyan, pêşî berpirsyar û rêvebirin heremê bisekinin û bifikirin. Di encama vê lehîyê de zerereke mezin pêk hat.  Bi taybetî li parêzgeh û navenda bajarê Duhokê bi dehan xanî wêran bûn, gelek rê hatine girtin, bendavên biçûk têk çûn, zararên gîyanî jî çêbûn.  Ez sersaxî û derbasî dixwazim û hêvîdikim careke din malwêranîyek wiha neqewime. Lê mixabin bûyerên wiha  bi hêvî û dilxwazîyan nasekinin. Jibona felaketên wiha neqewimin di warê bajarsazî, hawîrparêzî û bicehbunê de tedbîr û hişmendîyeke  serrast û modern lazim e.  Zanîyarên ekolojî û xwezaparêzîyê dibêjin;  Ger tu li xwezayê xweyî derneyê û zererê bidîyê, ew jî wê xwe biparêze, tola xwe hilîne û zererê bide te. Ev qanûna xwezayê ye.  Her wek tê zanîn bûyerên wiha li Tirkî jî di qewimin. Çaxê

Îro 21 ê Sibatê ye. Roja Zimanê Zikmakî Ya Cîhanê ye. Hersal bi sebûneta vê rojê çalekîyên pîrozahîyê tên lidarxistin. Sazîyên ziman,partî ô rêxistinên sivîl beyanatan didin, konferans,panel û semîneran çêdikin. Her wiha vê rojê dinav Kurdan de ziman û girîngahîya wî dikeve rojevê û ev pirs tê bilêvkirin: Ji bo zimanê Kurdî winda nebe û pêşve bikeve em karin çibikin? Ji bona tesîra asîmîlasyonê werê şikandin em çibikin? Li Tirkiyeyê îmkana zarokên Kurda ya ku bi tevahî bi zimanê zikmakî perwerde bibin tune. Îmkanekî fermî tune. Bi her awayî dibin zixt û zordarîya asîmilasyonê de ye. Di van şert û mercan de em karin çi bikin? Ligora dîtina min; Pêşî em wek dê û bav, karin xwe perwerde bikin. Pirtûk hez û pirtûk xwende bibin. Alfaba Kurdî fêr bibin û bikar bînin. Çimkî h eft mixabin piraniya dê û bavan alfaba Kurdî nizanin. Gelek kesên rewşenbîr, siyasetmendar çaxê bi Kurdî dinivîsin alfaba Tirkî bi kar tînin.     Em karin bi her ewayî ji zarokên xwere bibin mînak, bibin rol-modelek

Ey Benîadem , ji bona xwedê bes gazina ji min bike. Ez wezîfa xwe dikim. Kaînatê çi wezîfe dabê min, ez wê tînim cî. Armanc û doza min têrkirina zikê xwe û çêlîkên xwe ye.  Eger ji bona ku min mirîşkek we xwar, kuştina min heq be, ew çax kuştana we însanan jî haq e. Çimkî hûn hemû xwezayê û heywanatan qetil dikin. Hûn dibên rovî xapînok e, saxtekar e. Ma îş û karê we însana ne sextekarî ye?  Di serê we de sed  rovî û keftar lotikan didin. Hûn dibên rovî dikevin lîsê mirîşkên me û zererê dide me. Belê raste, ez dikevim lîsê mirîşkên we. Çimkî we çare ji minre nehişt; we li çîyê kew, susik, kîvroşk nehiştin ku ez bixum. We cî û warê min wêran kir. Û hûn nankorin, tenê li menfaetê xwe dinêrin. Ez mişka, kulîyan, kurmik û kêzikên  ku zererê didin çandinîyên we dixum. Eger ez van nexûm, hûnê bê mahsûl û birçî bimînin.  Gelî benîadem, dev ji nankorî û xweparêzî yê berde. Bela xwe ji min veke. Ev Dinya ne warê te tenê ye, ez jî li vê  Dinyayê dijîm. Aqilê xwe bide serê xwe... Têbinî : min  ji

  Di navbera 16-24   ê vê mihêde li Amedê mihrîcana pirtûkan ji terefî “Oda Bezirganîyê ya Diyarbakır û Eylul Fuarcılık” hat lidarxistin. Piştî ku TUYAP ji heremê vekeşîya demek direj çalekîyek wiha çênebû. Bi piranî pirtûkxane û pirtûkhezên Kurd li benda vê fuarê bun. Lewma bi girseyî û bi coşek mezin destpêkir. Bi hezaran xwendevanên Amedê û ji her alê welêt, pirtûk hezan ji roja pêşîde berê xwe dane qada fuarê û bi girsehî serdana weşanxaneyên Kurd kirin. Feyda çalekîyên wiha ewe ku pirtûk, nivîskar, weşanxane û xwendevanan tênin ba hev. Nivîskar îmkana danasîna berhemên xwe, xwendevan jî îmkana naskirina   nivîvîskar û berhemên wan dibînin.   Pirtûkên cur bi cur   tên ber destê wan. Her wiha ji alê aborîya heremê jî aktîvîteke erênî pêk tê.     Ji alê din, pirtûk hezkirin û xwendin bo civakê ciyê kêfxwe ş î yê ye. lê pirtûk hezkirin û xwendina ciwanan bo pê ş erojê elzem e. Di van salên talî de ciwan bêtir bi telefonên “bê aqil” û qompîtûran eleqadarin. Her wiha ji pirtûkan

  Dostê herî baş, ê ku em wî wek ronahîya çavê xwe biparêzin û lê miqate bibin kî ye? Bê şik ez dibêm XWEZA ye Xweza dostê herî baş e, çimkî dostanîya wê bê menfîete. Dostê herî ji dil e, çimkî ne durû ye. Hîle û fena nake, rûyê xwe di bin maskeyande na veşêr e. Çibe ew e. Ego û qaprîsên wê tune. Bê bextî û derewan nake. Entrîqayên wê tune. Cudatî naxê nav zarokên xwe. Wek dayîkê bi şefqat hemûyan himbêz dike. Wan têr dike, mezin dike, perwerde dike. Lê hewqasî jî xwedî prensîp û qaîde ye. Ji van qet tavîz nade. Û izin nade ku ev prensîp werin guhertin. Lepta wê ligora qanûn û van qaîdeyan ne. Xilafî û xeletî qebûl nake. Çaxê ev qanûn werin binpêkirin; ew rastîyên xwe tatbîq dike, hişyar dike, ders dide. Eger binpêkirin bidome ew çax tê xezebê û ceza dike. Pêwîstî ya xwezayê bi însan tune. Em hebin an tunebin jêre ferq nake. Ew her li gora qanûnên xwe dimeşe. Lê însan muhtacê wê ye. Heta hatayê jî emê muhtacê wê bin. Xweza tenê ne dostekî bihêz e. Heman demê ew mîraseke pir hêjaye