WAR U MİJAR

Di sala 1958an de li Amedê hatiye dinyê. Xwendegehên pêşîn û navîn liAmedê ya mamostatiyê li bajarê Kırşehirê xwendiye. Ji ber xebatên siyasî qasîçar salan di Girtîgeha Amedê de mayê. Xebatên xwe li ser zimanê Kurmancî dike ûdi vî warî de, di gelek kovar û malperên Kurdî de gotarên wî weşiyane. Şi‘rên wîbi navê “Kewê Canê” hatine çapkirinê. Romanek Seyit Alp bi navê “Dewran”wergerandiye Kurdî û hatiye çapkirinê. Di pêşbaziya çîrokên zarokan aŞaredariya Sûrê de bi çîroka bi navê “Şîno” xelata yekê girtiye. Dîsa dipêşbaziya kovara Nûbiharê de çîroka wî ya bi navê “Veger” xelata yekê girtiye.Zewicandî û bavê çar zarokan e. Daxwaza min ew e ku kitêb bigihîje ber destê xwendevanên li dû eşqê ne ... Gelo we çawa dest bi nivîsandinê kir? Ji kerema xwe re hûnê karibin kurteçîroka nivîskariya xwe ji me re bibêjin? Heta min xwendegeha navîn qedand jî, min nizanibû ku kurdî zimanê nivîsê ye. Cara pêşîn, li Kırşehirê min di parêznameya DDKO de alfabeya kurdî dît. Paşê li Diyarb

Fezayî yên Amedê û bûyêrên Taksîmê Van rojan şarederiya mezin a Diyarbekir li ser bilbordan di derheqa qirêjiya sikak û kolanên bajêr de afîşne balkêş rêxistin e. Li ser afîşa wiha tê pirsîn “Gelo ma vî bajarî fezayî qirêj dikin? Ev çopên di sikakên mede ji fezayê tên? “ma robot sikakên me di herîminin? “ Di heman bilbordadan wêneyên fezayiyî û robotên ku çarçop tavêjin erdê tên xuya kirin. Bi rastî ji bona balkişandina gel metodekî enteresan e. Ev yek ji eleqa çapameniyê jî tê fam kirin. Afîşên şaraderiyê di çapa meniyê de ji pirsgirêk û qrejia bajêr bêtir ket rojevê de. Ez bawerim ku eger çapameniyê heta îro qasî ku cî da van afîşa bidana pirsgirêkên bajêr, belkî îro ihtiyaciya van bilborda nemana, niha gelek tişt belkî çareser bûna. Lê gerek mirov heq bidê çapameniyê, çimkî bilbordê şarederiyê bi rastî jî balkêşin. Kî ev bilbord amade kiribin karekî baş kiriye. Bêguman mijara vê gotarê ne balkêşiya bilborda ye, qirêjiya Amadê û bûyêrên Tasîmê ye. Amed wekî gelek bajarê

Beriya niha bi çend roja, li Amedê, li Navenda Çanda Cegerxwîn, ji terefî Komela Nivîskarên Kurd, bi moderatoriya İsmail Dindar li ser çîroka Kurdî panelek pêk hat. Ez ji wek xwendevanekî çîroka Kurdî beşdar bûm. Sê nivîskar li ser rewşa Çîroka Kurdî peyvîn. Yek ji Kurdîstana Başûr İsmail Hacanî bû. Yek ji bakûr Enîse Şirin û ya din ji Tirkiyê Ayşegül Tozoren bû. Hermet a Tirk Ayşegül xanim bi tirkî, ê din bir kurdî peyîvîn.   Min li axaftininên her sê panelîsta gohdar kir. Xwedê gravî dê liser rewşa çîrok û çîrokvaniya Kurd bi sekinîna û niqaş bikra. Lê ya rast min di axiftinên wan de çîrok nedît. Tenê di derdora çîrokê ve çun û hatin. Min navê herdû çîrokvanên Kurd bihîstbû. Lê mixabin pirtûkên wan ne xwendin e. Lewma di derheqa çîrokvaniya wande ne heddêmin e tişetkî bêjim. Lê her wiha ez karim bêjim ku li ba min ew kesê ku di babeta zimanê Kurdîde hindik gelek ne mihîm e, ked û kar kiribê, qelem bikar anî be ciyê wî li ser seran û ser çavan e.   Piştî axaftinan, ji bo k

Bi gelenperî di qada siyaseta Kurdan de yekîtî û hevgirtin tune ye. Çawa di qada sosoyolojîk de nakokî, eşîrtî, pevçûn û berberî heye, di siyasetê de jî wisa ye.  Mixabin, bi sed salan wiha bû ye û îro jî wiha ye.  Wek duho îrojî li welêt bi dahan partî, hizb û grubên sîyasî yên cuda hene. Li gora dîtina min ji bo cudabuna wan ti sebep tune lê mixabin ev yek realîyeteke Kurda ye.  Bi rastî mijara min, wekî ku ji sernivîsê jî tê famkirin ne ev e; mijara min, helwest û lepta Kurda ya hemberî mirî û zindîyên xwe ye. Bi kurtasî bêjim; çaxê muhalîf, serok û hêjayên wan saxin qiymetê wan nizanin û bi tundî wan rexne dikin, dijminatî dikin û hevdu lînç dikin. Lê çaxê ji vê dinyayê koç dikin, vê helwesta xwe, gotin, heqaret û rexnê xwe jibîr dikin û dest bi pesndanên, qencî û mêrxasîya wan tînin ziman.  Necmeddin Buyukkaya  YEK Jİ WAN MÊRXASÊN KU sirf  fikr û ramanên wî cuda bûn,   Dİ JÎYANÊ DE ji terefî GELEK HAVALÊN XWE  rastî heman heqaret û rexneyên tund dibû.  HEFT MİXABİN KU WAN ÇAX

Musa Anter,  Kürt coğrafyasında bu ismi bilmeyen var mı, acaba? Çok rahatlıkla yok, diye biliriz. O Kürt özgürlük davasının hem bir militanı, hem bu coğrafyanın bir filozofuydu. Bundan 21 yıl önce, 1992 tarihinde, tam 72 yaşında eli öpülesi bir ak sakallıyken, faili belli güçlerce namlulara hedef edildi. Devletin ağzı salyalı, bilinen güçleri onu öldürdüler ancak Kürt insanın yüreğinden, hafızasından silmeye güçleri yetmedi. Gün geçtikçe de Apê Musa daha da devleşti ve Kürt gençlerinin özgürlük ve direniş yolunu aydınlatan, bir meşale oldu.   Doğrusu Apê Musa için daha çok şey söylene bilir. Ancak onun bu tür övgülere pek ihtiyacı olmadığı gibi, yazının amacı da bu değildir. Yazının amacı, ölümsüzlüğe adım attığı bu günde onu anmak ve bu vesileyle adını taşıyan parkın acınası haline dikkat çekmek.                   Seyran tepeden eski Silvan yoluna girerken, hemen sağ tarafta bakımsız, mahzun görünümlü bir park var. Sanırım bütün Diyarbakırlıların bildiği bir yer;

Ew çar birane;  Başûr, bakûr, rojava û rojhilat. Dayika wan Kurdîstan e.  Brayê mezin Bakûr e.  Ê biçûk rojava ye. Dijmin wan ji hevdu veqetandiye. Brayê biçûk her tim ji hemû brayên xwe re bûye arîkar.  Çi çax serê wan ket tengasiyan, rojava himbêza xwe, deriyê malên xwe ji wan re vekir. Bi mal û canê xwe fedekarî kiriye. Em bînin bîra xwe; Sal 1925. Pîştî ser hildana Şêx Seîdê kal, Tirkan li bakûr zilm û zoreke ne dîtî bikar anîn. Bi sedan, bi hezaran kuştin an sürgün kirin. Wê çaxê  rojava deriyê xwe vekir û bi sedan ên ku ji zilm û zora Tirkan reviyan li wir sitar bûn û saziya netewî “Xoybûn” damezrandin. Serhildana Agrî li vir, ji terefî Xoybûnê hat organize kirin.  Piştî têk çûna serhildanê jî gelek şervan derbasî rojava bûn, li vir hatin star kirin. Dîse piştî serhildana Qewmê Çiyê, şervanên Mala Aliyê Yunis xwe li birayê biçûk girtin û li wir star bûn. Sal 1946. Komara Mahabat  hat hilweşandin. Serokên komarê hatin îdamkirin. Dîse zilm û zor û koçberî bûbû para Kur

Facebook sayfalarında gezinirken paylaşılan bir resim dikkatimi çekti. Resim Remzi Şenere aitti. Elinde pek belli olmamakla birlikte büyük ihtimalle sert bir cisimle Diyarbakır Surlarına bir arkadaşının ismini kazıyor. Remzi’yi iyi tanıyorum. Oldukça aydın, çevre duyarlılığı olan, çok sevdiğim yurtsever bir Kürt gencidir.  Hemen paylaşımın altına şu yorumu yazdım:   Remzi, Kurdistan'ın binlerce yıllık tarihi mirası, eşsiz Amed surlarına yazı yazmak tarih bilinci eksikliği değil mi? Bunun neresi süper. Bari siz aydın, yurt sever gençler yapmayın, Allah aşkına... tarihi mirasımıza sahip çıkın. Duygularınızı, düşüncelerinizi, beyaz kağıt sayfalarına yazmanız daha anlamlı ve doğru olmaz mı? Kısa bir süre sonra şöyle bir karşı yorum geldi,  “Amed li min bibore”(Amed beni bağışla) Remzi Amed’ten af diliyor, özür diliyordu. Doğrusu bu soylu davranış beni ziyadesiyle sevindirip, duygulandırdığı gibi bana şöyle kısa bir geçmiş turu yaptırdı ve Amed’e benimde çok gecikmiş bir ö